Gün içinde binlerce kez nefes alıyoruz…

Ama gerçekten nefes aldığımız anlar, kaç tanesi?

Çoğumuz nefesimizi tutarak yaşıyoruz.

Duygularımızı bastırırken…

Hayır diyemediğimizde…

Gücümüz tükenmişken bile güçlü görünmeye çalışırken…

Oysa nefes, bedenin unuttuğu hafızayı hatırlatır.

Kelimelerin çözemediği yerlerde,

zihin sustuğunda,

nefes konuşmaya başlar.

Nefes;

sadece bir yaşam fonksiyonu değil,

aynı zamanda bir köprü:

Geçmişten bugüne,

bedenden ruha,

yüzeyden derine…

Benim yolculuğum da, bir gün “yeter” dediğim bir nefesle başladı.

Şimdi bireysel seanslarda, kamplarda, grup çalışmalarında birlikte bu nefesi hatırlıyoruz.

Ve her biri, içimizde gizli duran o cevabı fısıldıyor:

“Sen, zaten tamdın.

Sadece unuttun.

Şimdi hatırlama zamanı.”